Mąż Agnieszki Maciąg przerwał milczenie w czasie Świąt. Padły wzruszające słowa

Śmierć Agnieszki Maciąg

27 listopada 2025 roku do opinii publicznej dotarła informacja, która wywołała falę poruszenia i niedowierzania — Agnieszka Maciąg zmarła w wieku 56 lat. Jej odejście nastąpiło po długiej i wyczerpującej walce z chorobą nowotworową. Już kilka miesięcy wcześniej, w marcu, sama informowała, że choroba powróciła. Wówczas wyraźnie ograniczyła aktywność zawodową i medialną, sygnalizując, że najważniejszym priorytetem staje się leczenie oraz troska o własne zdrowie. Jej komunikaty miały spokojny, pozbawiony dramatyzmu ton — charakterystyczny dla osoby, która przez lata budowała przekaz oparty na uważności, równowadze i akceptacji.

Po Agnieszce Maciąg pozostała rodzina, która była dla niej jednym z fundamentów życia. Z pierwszego małżeństwa z Pawłem Maciągiem miała syna Michała, urodzonego w 1992 roku. W 2011 roku wyszła za Roberta Wolańskiego; ich związkiem była córka Helena, która w chwili śmierci matki nie miała jeszcze czternastu lat. W swoich publicznych wypowiedziach Maciąg wielokrotnie podkreślała, że macierzyństwo stanowi dla niej jedno z najważniejszych doświadczeń życiowych — źródło sensu, odpowiedzialności i wewnętrznej siły.

Szczególnie poruszające okazało się pożegnanie opublikowane przez Roberta Wolańskiego. Jego słowa, utrzymane w intymnym, niemal poetyckim tonie, oddawały skalę straty, ale też głębię więzi, jaka łączyła go ze zmarłą żoną:

„Dzisiaj zgasło moje Słońce. Światło, które zmieniło moje życie. Dało mi miłość. Siłę. Wiarę i zaufanie. Światło, które rzucało jasność na naszą wspólną drogę. Nasz sens życia. Nasz dom i miejsce na ziemi. Światło, które dało cud narodzin. Teraz światłością jesteś ty. Bądź wolna, bo zawsze kochałaś wolność. Będę zawsze widzieć twoje oczy pełne miłości. Twoja radość i pełnia życia będą żyć we mnie zawsze.”

Ten wpis stał się dla wielu symbolicznym domknięciem historii kobiety, która przez lata funkcjonowała w przestrzeni publicznej nie tylko jako modelka czy autorka książek, lecz przede wszystkim jako promotorka określonej filozofii życia. Jej przekaz konsekwentnie opierał się na idei harmonii — z samym sobą, z ciałem, z naturą i z innymi ludźmi. W tym sensie reakcje po jej śmierci — zarówno ze strony bliskich, jak i mediów — pokazały, że nie była jedynie rozpoznawalną postacią medialną, lecz kimś, kto realnie wpłynął na sposób myślenia i wrażliwość wielu odbiorców.

Pogrzeb Agnieszki Maciąg

Uroczystości pogrzebowe Agnieszki Maciąg odbyły się 15 grudnia 2025 roku na warszawskich Powązkach Wojskowych i miały charakter świecki. Całość została utrzymana w tonie wyciszenia, refleksji i ciepłych wspomnień, dalekich od patosu czy oficjalnej ceremonii, a bliższych temu, jak sama Maciąg postrzegała życie i relacje z ludźmi.

Jeszcze przed godziną 11:00, na którą zaplanowano rozpoczęcie ceremonii, w sali pożegnań zaczęli zbierać się żałobnicy — rodzina, przyjaciele oraz osoby związane z nią zawodowo i prywatnie. Przestrzeń była zaaranżowana niezwykle oszczędnie i symbolicznie: dominowały białe świece, a w tle rozbrzmiewała spokojna, nienarzucająca się muzyka. Obok jasnej urny, bogato udekorowanej kwiatami, ustawiono kolorową fotografię Agnieszki Maciąg, przedstawiającą ją uśmiechniętą i pogodną. To właśnie ten obraz — pełen światła i spokoju — przykuwał uwagę wielu obecnych i wywoływał silne emocje. Zgodnie z wolą bliskich urna została złożona w grobie urnowym w kwaterze G DOD. Wśród żałobników często pojawiały się białe róże, które stały się nieformalnym symbolem pożegnania.

Ceremonię prowadziły kobiety ubrane w czarne stroje, co dodatkowo podkreślało jej stonowany i elegancki charakter. W pewnym momencie do zgromadzonych skierowano nietypowy, ale znaczący apel — by pożegnać Agnieszkę „z uśmiechem”. Ten gest, odbiegający od tradycyjnej narracji żałobnej, wyraźnie korespondował z filozofią życia, którą Maciąg przez lata promowała: akceptacją, wdzięcznością i afirmacją nawet w obliczu straty.

Tuż po godzinie 11:00 rozpoczęła się część wspomnieniowa. Przywołano w niej kolejne etapy jej drogi zawodowej — od kariery jednej z najbardziej rozpoznawalnych modelek w Polsce, po świadomą decyzję o odejściu od świata show-biznesu i poświęceniu się pisaniu książek o duchowości, zdrowiu i życiu w zgodzie ze sobą. Podkreślano, że ta zmiana nie była ucieczką, lecz konsekwentnym wyborem, który pozwolił jej zbudować własny, autentyczny język obecności w przestrzeni publicznej.

Szczególnie poruszającym momentem były wspomnienia przywołane przez jej męża, Roberta Wolańskiego. Opowiadał on o codzienności ich domu — o świątecznej atmosferze, wspólnym pieczeniu ciasteczek, czasie spędzanym przy kominku, rozmowach i bliskości. Te obrazy, pozornie zwyczajne, wybrzmiały jako symbol jej prywatnego świata: cichego, ciepłego i głęboko zakorzenionego w relacjach z najbliższymi.

Cała ceremonia była nie tylko pożegnaniem znanej postaci, lecz także opowieścią o życiu przeżywanym świadomie i na własnych zasadach. W tym sensie pogrzeb Agnieszki Maciąg stał się spójnym dopełnieniem wartości, które sama konsekwentnie głosiła — nawet w ostatnim, najbardziej symbolicznym geście.

Smutne Boże Narodzenie w Domu Agnieszki Maciąg

Tegoroczne święta Bożego Narodzenia były dla rodziny Maciąg zupełnie inne niż dotychczasowe. Po raz pierwszy od lat nie mogli spędzić ich razem z Agnieszką — osobą centralną w ich domu. Jej mąż opublikował w mediach społecznościowych poruszający wpis, który odbił się szerokim echem wśród fanów i komentatorów. Wolański napisał, że choć święta są zwykle czasem radości i rodzinnej bliskości, w tym roku atmosfera w domu jest inna — cicha, spokojna, a przede wszystkim przepełniona pustką i bólem po stracie ukochanej żony i matki.

Teraz już spokojnie. Po świętach jest ciszej. Wolniej. Często robiliśmy w tych dniach podsumowanie roku, ale też skromne plany, a raczej pomysły i marzenia na przyszłość. Drobną tradycją stało się robienie mapy marzeń… To niezwykłe chwile. Było jeszcze lepiej, gdy zaczęła to z nami robić Helenka. Zbieraliśmy po całym domu gazety. Nożyczki…
Dziś tego nie zrobię, bo miejsce, w którym robiliśmy to zazwyczaj, wypełnione jest jeszcze bólem i pustką. Ale powrócę tu jeszcze na pewno z Miłością. (…)

Wpis męża wzruszył wielu internautów, którzy pod postem dzielili się swoimi wyrazami wsparcia i empatii. Fani Agnieszki pisali, że słowa Roberta są wymowne i pełne uczucia, ukazując nie tylko głębię ich relacji, ale też bezgraniczną tęsknotę, która pojawia się po stracie bliskiej osoby tuż przed jednym z najważniejszych świątecznych okresów w roku. Dla wielu czytelników historia ta stała się przypomnieniem o tym, jak trudne mogą być pierwsze święta bez kogoś, kto był obecny w tradycjach i sercach — i jak wspomnienia, choć bolesne, nadal trwają i uczą kochać pomimo rozstania.