Magdalena Boczarska przez lata ignorowała objawy. Właśnie usłyszała diagnozę. To nieuleczalne

Późna diagnoza a obraz ADHD u kobiet. „Sądziłam, że taka po prostu jestem”

Aktorka podkreśliła w rozmowie znaczącą dysproporcję w diagnozowaniu ADHD między płciami. Zaznaczyła, że kobiety często otrzymują diagnozę późno lub wcale, ponieważ objawy u nich przebiegają inaczej niż u mężczyzn. Nie zawsze jest to hiperaktywność fizyczna, a raczej wewnętrzny niepokój, gonitwa myśli i trudności z organizacją.

Boczarska opisała swoje doświadczenia, które przez lata uważała po prostu za cechy charakteru. „Zawsze byłam wrażliwa, czasem chaotyczna. Sądziłam, że taka po prostu jestem” – przyznała. To właśnie to poczucie bycia „inną” bez zrozumienia przyczyny towarzyszyło jej przez większość życia. Dopiero diagnoza pozwoliła jej połączyć rozproszone dotąd elementy układanki i nadać sens wewnętrznemu napięciu, którego przez lata nie potrafiła nazwać.
 

Emocjonalność i chaos myśli. Rzeczywiste objawy zamiast stereotypów

W wywiadzie aktorka szczegółowo opisała, jak ADHD objawiało się w jej przypadku. Wskazała na wysoki poziom emocjonalności, kompulsywne myślenie oraz charakterystyczną dla zaburzenia tendencję do rozpoczynania wielu zadań jednocześnie bez możliwości ich dokończenia. „U mnie to często wyglądało tak, że zaczynałam pięć rzeczy naraz. Otwierałam jedną szafkę, kończyłam na reorganizacji całego mieszkania i oczywiście w połowie traciłam wątek” – opowiadała z poczuciem humoru, ale i autoanalizy.

Taki opis daleki jest od powszechnego wyobrażenia o ADHD jako zaburzeniu dotyczącym wyłącznie niesfornych chłopców. Boczarska pokazuje jego złożony, wewnętrzny wymiar, który może być niewidoczny dla otoczenia, ale głęboko wpływa na codzienne funkcjonowanie, organizację czasu i zarządzanie energią.

 

Ulga po diagnozie i walka z błędnymi przekonaniami. „To nie jest modny temat”

Dla aktorki moment diagnozy był przede wszystkim wyzwalający. „Diagnoza pozwala nazwać to, co dotąd było mglistym przeczuciem, i przynosi ulgę” – wyznała. Podkreśliła jednak, że nie traktuje tego jako publicznego manifestu, ale raczej jako naturalny krok w jej osobistej drodze, który przyszedł we właściwym czasie. Rozpoczęła także psychoedukację, aby lepiej zrozumieć swoje funkcjonowanie.

Boczarska odważyła się także skomentować pojawiające się w dyskursie publicznym bagatelizowanie tematu. Odnosząc się do opinii, że ADHD to „modny temat”, stanowczo się z nimi nie zgodziła. „Często słyszy się też, że to modny temat, ale z mojego doświadczenia wynika coś zupełnie innego” - stwierdziła. Jej wypowiedź to ważne przeciwstawienie się stygmatyzacji i minimalizowaniu doświadczeń milionów dorosłych, szczególnie kobiet, żyjących z niezdiagnozowanym ADHD.

Wyznanie Magdaleny Boczarskiej ma ogromną siłę normalizacji i edukacji. Pokazuje, że diagnoza w dorosłym życiu nie jest etykietą, ale kluczem do samopoznania i samowspółczucia. Jej szczerość może pomóc innym osobom, zwłaszcza kobietom, które od lat czują się „nie w porządku”, ale nie wiedzą dlaczego, by odważyły się poszukać odpowiedzi i pomocy. To akt odwagi, który zmienia narrację o zdrowiu psychicznym w Polsce.