Nie żyje 46-letni aktor z USA. Policja potwierdziła, odebrał sobie życie

Grudniowa lista strat w show-biznesie wciąż się wydłuża

Grudzień to w mediach tradycyjnie czas „świeczek” i nostalgicznych zestawień, ale rok 2025 wyjątkowo mocno przetrzebił listę naszych ekranowych idoli. Kiedy kończy się pewna epoka, zwykle mówimy o tym z patosem, ale tym razem to po prostu matematyka pokoleń. Odeszli ludzie, którzy budowali fundamenty współczesnego kina i polskiej popkultury. Najbardziej uderza strata Roberta Redforda i Diane Keaton. To nie byli tylko aktorzy, to były symbole określonego stylu życia i pewnej filmowej klasy, której dzisiaj ze świecą szukać. Redford, który do końca kojarzył się z elegancją i festiwalem Sundance, zostawił pustkę, której nikt z młodszego pokolenia nie jest w stanie wypełnić. Z kolei Keaton, ze swoim specyficznym stylem z „Annie Hall”, przypominała nam, że w Hollywood można być sobą i nie zwariować. Do tej listy dołączył też gigant Gene Hackman, aktor o twarzy faceta z sąsiedztwa, który potrafił zagrać absolutnie wszystko.

Na naszym podwórku grudzień przyniósł smutne pożegnanie z Magdą Umer. Jej głos był częścią polskiej duszy, a teksty, które interpretowała, uczyły wrażliwości kilka pokoleń. Wcześniej pożegnaliśmy Joannę Kołaczkowską, której odejście zostawiło wyrwę w świecie polskiego kabaretu – trudno wyobrazić sobie tę scenę bez jej energii i inteligencji. Rok ten zabrał nam też Michała Urbaniaka, legendę jazzu, który pokazał światu, że skrzypce mogą brzmieć nowocześnie i światowo. Show-biznes w 2025 roku stał się jakby uboższy o tę dawną, analogową charyzmę. Dziś, gdy przewijamy ekrany telefonów, nazwiska takie jak Ozzy Osbourne czy Hulk Hogan – którzy również odeszli w minionych miesiącach – wydają się pochodzić z innej planety. To był rok, w którym ostatecznie pożegnaliśmy ikonę rocka i ikonę popkultury lat 80. Teraz zostaje nam tylko wracanie do starych płyt i filmów, bo tacy giganci zdarzają się rzadko.

James Ransone – aktor z charakterem i mroczną energią

Są tacy aktorzy, których nazwiska rzadko lądują w nagłówkach portali plotkarskich, ale ich twarze zna każdy, kto choć raz zarwał noc przy dobrym serialu. James Ransone był właśnie kimś takim. Nie pchał się na ścianki, nie brylował w świetle fleszy, a mimo to zostawił po sobie wyrwę, której nie zapełni żaden hollywoodzki „ładny chłopiec”. Informacja o jego śmierci uderzyła nagle, zostawiając fanów z poczuciem, że straciliśmy kogoś autentycznego w świecie pełnym filtrów.

Jeśli widzieliście „The Wire”, na pewno pamiętacie Ziggy’ego Sobotkę. Postać tragiczna, irytująca, a jednocześnie budząca dziwne współczucie. Ransone zagrał go tak, że do dziś drugi sezon „Prawa ulicy” kojarzy się głównie z jego nerwowym spojrzeniem i desperacką potrzebą akceptacji. To był jego znak rozpoznawczy – wchodził w role ludzi połamanych, nieoczywistych, takich, od których instynktownie chce się odwrócić wzrok, a jednak nie można przestać na nich patrzeć.

Później przyszły horrory. W „Sinister” czy jako dorosły Eddie w „To: Rozdział drugi”, pokazał, że potrafi unieść ciężar wysokobudżetowych produkcji, nie tracąc przy tym swojej surowości. Miał w sobie coś z aktora starej daty – nie potrzebował tony makijażu, żeby pokazać strach czy ból. Wystarczyło, że stał w kadrze. Krytycy pisali o nim, że „kradnie sceny”. I faktycznie, często wystarczyło mu kilka minut, by przyćmić główną obsadę.

Nie żyje James Ransone. Fani żegnają aktora

Niestety, życie poza kamerą nie było dla niego łaskawe. James Ransone nie ukrywał swoich demonów, choć rzadko o nich krzyczał. W 2021 roku zdecydował się na bolesne wyznanie – opowiedział o przemocy seksualnej, której doświadczył jako dziecko ze strony nauczyciela. To traumatyczne wydarzenie rzuciło cień na całe jego dorosłe życie, prowadząc do problemów z uzależnieniami i poczuciem własnej wartości. Choć od 2006 roku pozostawał trzeźwy, walka o sprawiedliwość okazała się murem nie do przebicia. Mimo zgłoszenia sprawy na policję, prokuratura nie podjęła dalszych kroków. System zawiódł go tak samo, jak wielu innych przed nim.

Śmierć Ransone'a w Los Angeles to nie tylko smutna wiadomość dla branży filmowej, ale przede wszystkim osobista tragedia jego rodziny. Aktor osierocił dwoje dzieci. Jego żona, Jamie McPhee, zamiast wydawać standardowe oświadczenia pełne pustych słów, zdecydowała się na konkretny gest. Poprosiła o wsparcie dla National Alliance on Mental Illness. To wymowne pożegnanie – James przez lata zmagał się z ciężarem swojej przeszłości, a teraz jego bliscy chcą pomóc tym, którzy wciąż toczą podobne bitwy.

James Ransone był gościem, który przypominał nam, że pod maską sukcesu i talentu często kryje się człowiek, który po prostu próbuje przetrwać kolejny dzień. Nie był gwiazdorem z plakatu, był kimś znacznie ważniejszym – aktorem z krwi i kości, który nie bał się pokazywać swoich pęknięć. Będzie nam go brakowało, nie tylko na ekranie, ale jako ważnego głosu w dyskusji o tym, że o zdrowie psychiczne trzeba walczyć głośno i bez wstydu.